Entradas

Mostrando entradas de 2012

Just one more time.

Mírame una vez más, a los ojos, directamente. Diciendo todo sin hablar. Sin apenas pestañear. Segundo a segundo. En el fondo sabes lo que estás logrando, mirada a mirada. Muy en el fondo lo sabes, y por eso lo haces. Abrázame por detrás una vez más, por la cintura. Con fuerza, pero con la fuerza justa. Como tú abrazas. Sabes lo que produce, y por eso lo haces. Pues si lo sabes, no dejes de hacerlo, que quiero ver qué pasa.

A rush, a chill

Desconociendo lo que se te viene encima, caminas recto. Siempre hacia arriba. Una ráfaga de frío viento te golpea, y la fría lluvia te salpica la cara. Pero ya no es la misma ráfaga, ni tampoco la misma lluvia, ni tampoco te produce lo mismo. Aunque sí que son las mismas nubes. Te secas la cara, te acomodas el gorro y el abrigo y sigues. Sigues caminando, siempre hacia adelante, siempre hacia arriba. Contra el viento, contra ti misma. Ahora tú tienes el control. Vuelves a tener el control de tu persona.

Deja que fluya

Imagen
Como el viento, o la lluvia. ¿Y qué más da? ¿Para qué preocuparse? Las personas no deberíamos amargarnos por lo que nos ocurre a lo largo de nuestra vida, por muy malo que sea. No nos servirá de nada pensar y pensar en  los fallos cometidos. Por mucho que nos torturemos pensando en lo mal que actuamos, por mucho que pensemos en lo que habría pasado si hubiéramos actuado de otra manera, es imposible cambiar el pasado. Tampoco pienses demasiado en el futuro, porque todo está escrito. Cuando algo está destinado a pasar, pasará. Sea hoy o dentro de una década, pero acabará pasando. Quieras o no. Estés decidido a ello o no. Lo esperes o no. A su vez, por mucho que quieras que pase algo, si esto no tiene que pasar, no pasará. Por mucho que insistas, por mucho que lo desees o por mucho que lo fuerces. Y aunque el destino está escrito, siempre puedes darle un empujoncito. Puedes cambiar o decidir tu futuro porque, solo en parte, está en tus manos. Lo que no se podrá cambiar nunca es el

Si me quieres, quiéreme entera,

Imagen
no por zonas de luz o sombra... Si me quieres, quiéreme negra y blanca. Y gris, y verde, y rubia y morena... Quiéreme día, quiéreme noche... ¡Y madrugada en la ventana abierta! Si me quieres, no me recortes: Quiéreme toda... o no me quieras.

Invierno.

Imagen
Ha llegado la época de tener los pies helados y las manos aún más frías de lo normal. La época de darle mil vueltas alrededor del cuello a la bufanda gordita, a ponerte mil capas de camisetas por debajo del jersey, a ponerte chaquetas y abrigos calentitos. A andar por la calle sin querer ni poder sacar las manos de los bolsillos. La época en la que deseas, por mucho que odies el frío, que nieve. La nieve es como mágica. Aún mejor que la lluvia. Es la época de llegar con mejillas y nariz colorada a casa. De ver tu aliento. De que te castañeen los dientes. De que te tiemblen las piernas. Es la época de los abrazos regalados. Con el invierno viene la Navidad. Vacaciones, vuelta a casa. Abrazos, buenos deseos, nuevas metas que pretendes conseguir en el año que se aproxima. Con el invierno vuelve la ilusión. Y al final del mes navideño también viene el desenfreno. La última fiesta del año, el último baile del año. Las últimas risas y bromas del año. Los últimos abrazos del año.

Una entre un millón

Hace tiempo leí que con 50 años, una persona ha conocido a lo largo de su vida a alrededor de unas 200.000 personas. Haciendo una regla de tres, se obtiene que un joven de 18 o 19 años conoce en su hasta entonces corta vida a aproximadamente 6800 personas. Pongamos que la mitad de esas personas, es decir 3400, son hombres y la otra mitad mujeres. Suponiendo que, de esos 3400, sólo un tercio están dentro del margen de edad en el que se incluyen a todas la personas con las que podríamos tener una relación. Es decir, descartamos dos tercios, en los que se encontrarían familiares cercanos, lejanos, ancianos, niños pequeños... Redondeando, nos queda la cifra de 1000, mil personas. De todas ellas nos enamoraremos de una sola. Estamos hablando de una milésima parte, 0'001. Y a su vez, esa persona se enamorará de una sola entre 1000. De esta manera, la probabilidad de que la persona de la que uno se enamora sea precisamente la persona que se enamora de uno es, matemáticamente, una posib

Y de repente estalla,

Imagen
y ya es demasiado tarde para frenarlo. Todo tu cuerpo se invade de esa sensación.  Los pelos como escarpias, el latir rítmico de tu corazón se desboca. No sabes articular palabra, ni sabes a donde mirar. No quieres quedarte, pero tampoco irte. No quieres escucharlo pero su silencio o no recordar casi su voz, te ensordece. ¿Y su risa? Más que ensordecerte te enloquece no oírla. Te prende como el fuego, y te hiela con una mirada. Es noche y es día. Es lo mejor y es lo peor. Es lo que te dará vida y lo que te llevará a la muerte. Es todo y es nada. Y ahí, justo en ese momento, estarás perdida. Ya no será la Tierra quien te sostenga, porque será él. Por mucho que le des te parecerá poco, y querrás darle más, querrás dárselo todo de ti. Justo en ese momento te darás cuenta de que, por desgracia o por fortuna, te has enamorado.

- ¿Cómo lo llevas?

- Yo bien, nada como estar libre tío. Sin rendirle cuentas a nadie, ni rallarte por nadie.. ¿Cómo lo llevas tú? Ambos estaban sentados en el paseo marítimo. Levantó la cabeza para mirar el mar. - No tan bien, yo si la echo de menos. - Nunca entendí eso.. ¿Cómo se da uno cuenta de que echa de menos a alguien? Se ríe y baja la cabeza. No le queda otra más que esbozar una sonrisa ante semejante pregunta. Simple pero, sin duda, también compleja. - Veamos.. un día, sin más, te despertarás en tu cama. La notarás fría, no encontrarás explicación ni sentido a esa sensación, pero creeme, estará fría. Otro día dejarás de oler su colonia en tu ropa, y hasta te olvidarás de cómo era esa colonia, y eso te desesperará aún más. Otro día, te entrarán unas ganas terribles de acariciarla, de mirarla a los ojos. Pero no podrás. Luego, recordarás cuando te reías con ella y querrás volver a hacerlo. Pero tampoco podrás. Cuando no la tengas para darle muchos besos, cuando ya no puedas est

Como si fueras perfecto

Así actúas. Hablas como si en la vida hayas cometido un fallo, como si absolutamente todo fuera mi culpa. He tenido la culpa de muchas cosas, y lo he reconocido, como cualquier persona normal haría. Tú no. Pese a que también has cometido fallos, no los has reconocido, el orgullo no te deja. Al contrario, hablas como si fueras tú el que tiene que conceder el gran perdón. No te reconozco. Pensaba que era más orgullosa que tú, pero veo que estaba muy equivocada. Sólo te digo que no intentes pasarte de listo, ni pensar que tienes la piel del oso vendida antes si quiera de haber salido de caza. Amigos cuando quieras. Pero no intentes catar sin comprar. Con el tiempo es difícil descubrir qué es lo que se busca y lo que se quiere. Es mucho más fácil descubrir qué es lo que no se quiere. ¿Sabes? Hay gente que aún tiene de eso llamado amor propio, de lo que muchos escasean.

Un ángel como el sol tú eres

Imagen

Un angelo disteso al sole

Imagen
Puedes ir por el lado fácil. Puedes intentar odiarme y pensar que soy yo la única culpable. Puedes despertarte al lado de otra, y decirle que solo tienes ojos para ella. Pero esto sigue vivo en tu interior. Y eso es más fuerte que dejar pasar el tiempo o poner tierra de por medio. Éramos el uno para el otro y lo sabes, pese a todo. Lo malo es que no lo quisiste ver, ni valorar.  Nos hemos hecho daño. Ninguno de los dos ha sido la víctima, porque ambos hemos hecho las cosas mal. Pero cuesta demasiado perdonar. El orgullo se ha apoderado de nosotros, y es tarde para echarlo. Nos quisimos como nadie, y esas cosas siempre quedarán. Cada momento que vivimos. Cada sitio. Perfecto a nuestros ojos. No me he acostumbrado a estar sin ti  ni a decirle a todos que no estás. Poner buena cara y sonreír. Pero es lo mejor, ¿qué si no? Dejar de lado el rencor y caminar, cada uno, por su camino, a donde quiera que lo tenga que llevar el destino.  Pero sé que tu rencor aún sigue latente. Segui

No te detengas

Imagen
No dejes que termine el día sin haber crecido un poco, sin haber sido feliz, sin haber aumentado tus sueños. No te dejes vencer por el desaliento. No permitas que nadie te quite el derecho a expresarte, que es casi un deber. No abandones las ansias de hacer de tu vida algo extraordinario. No dejes de creer que las palabras y las poesías sí pueden cambiar el mundo. Pase lo que pase nuestra esencia está intacta. Somos seres llenos de pasión. La vida es desierto y oasis. Nos derriba, nos lastima, nos enseña, nos convierte en protagonistas de nuestra propia historia. Aunque el viento sople en contra, la poderosa obra continúa: Tu puedes aportar una estrofa. No dejes nunca de soñar, porque en sueños es libre el hombre. No caigas en el peor de los errores: el silencio. La mayoría vive en un silencio espantoso. No te resignes. Huye. "Emito mis alaridos por los techos de este mundo", dice el poeta. Valora la belleza de las cosas simples. Se puede hacer bella poesía sobre pe

Inimaginable

Imagen
Duele. Una fuerza que desconozco me presiona el pecho. Y créeme que no consigo recuperar el aliento, es un ahogo constante. Me he pasado la noche con las mejillas empapadas y con unas ganas de gritarle al mundo que sigues siendo mi primer y último pensamiento del día. Aún estoy en el nivel cero. Pero debo tener amor propio y superar que has sido tú el que ha decidido y aceptado el hecho de perderme y dejar pasar mi tren. He intentado salvar lo insalvable, demasiadas veces. Ahora solo queda parar, respirar y retomar mi vida exactamente donde la dejé. Nunca pensé que pudiera experimentar un dolor igual, nunca. Como tampoco imaginaba, antes de conocerte, que era capaz de amar con tanta fuerza y entrega. La misma fuerza que experimento ahora, pero cambiando amor por dolor. Dicen que por cada mes que has pasado enamorado de una persona, se tardan 3 meses en olvidarla. Sea cual sea el tiempo que tenga que esperar para sentirme liberada, lo esperaré, seré paciente. Todo sea por dejar de s

Sen alma

Imagen
Así coma unha pedra, así vivo dende agora. Así me deixaron. Agora serei capaz de facer tantas cousas que antes nin me atrevía si quera a pensar. Xa non me importarán os sentimentos dos demáis e buscarei o meu benestar. Como debía ter feito dende sempre. Disfrutarei da vida e da xuventude, que seica voa e logo xa non volve. Disfrutarei dos praceres da vida, e dos pecados da mesma. Disfrutarei todo o que non disfrutei ata agora, e fareino sin asomo de dúbida ou inseguridade. Por que esas palabras morreron para min. Disfrutarei dos meus amigos e amigas. Disfrutarei das atencións das que teño a sorte de ser protagonista. Porque mentres un desperdicia que unha rapaza de sentimentos sinceiros se arrastre, outros se arrastran por esa mesma rapaza. Non hai motivos para atascarse como se fora auga podre. Son como a chuvia de outono, e a chuvia cae e flúe. Non me chegarían vidas para agradecer o apoio dos meus achegados, o cariño, as atencións e as palabras de ánimo dos mesmos. Agora a miña

Namórate.

Imagen
Ilusiónate. Pensa. Imaxina. Morre cos nervios. Cómete a cabeza por el ou ela. Berra. Ri. Chora. Sinte. VIVE. Tanto si te namoras por primeira vez, coma si non. Tanto si tes recordos, apertas e bicos que te perseguen aínda que te alonxes kilómetros, coma si non tes recordo nin experiencia algunha sobre o amor. Quen che pode impedir namorarte? Só tu. Pero por qué impedilo? Non queres sentir esa sensación no estómago que moitos chaman "bolboretas"? Esos nervios primerizos. Porque por moitos beizos que biques, cando te atopas cuns beizos ós que non estás acostumado volven esos nervios tontos, coma os do primeiro bico inocente que deches de neno. Date a oportunidade de namorarte. Non xulgues a todo ser humano coma mentirosos e insensibles só porque te tropezaches cunha pedra sen sentimentos polo camiño. Caíches? Pois érguete e camiña, corre. Corre cara os brazos dunha nova ilusión, uns novos pensamentos, unha nova causa para as túas risas e os teus sorrisos. Berra o feliz

Miro el firmamento,

y pienso. Quizás sea este frío helador que me está devorando en esta terraza vacía, pero mi mente ha llegado a la única conclusión que me satisface. No debí engañarme. Lo nuestro en ningún momento ha sido ni mucho menos un cuento de hadas. No hay tantos recuerdos bonitos como intento plasmar en mis palabras. Intento consolarme pensando que lo que tuvimos fue genial, que no tuvimos ni un solo tropezón antes de la caída final. Pero no, no fue así y ambos lo sabemos. Si este año estuvo lleno de algo, fue de discusiones y malos entendidos. También estuvo lleno de besos, abrazos y buenos momentos, sí. Pero ya se sabe lo que se dice: Un solo recuerdo malo puede volver insignificante e incluso hacer olvidar cien recuerdos buenos. Y es así, y así lo veo. Por fin. En realidad, no he perdido tanto como pensaba. Pues en besos, abrazos y buenos momentos, no fuiste el primero en dármelos. Y mucho menos serás el último. ¿No es gracioso? Estoy intentando olvidarte con la misma persona que una

Always.

Imagen
"When I'm 80 years old and sitting in my rocking chair, I'll be reading Harry Potter. And my family will say to me, 'After all this time?' and I will say, 'Always'". - Alan Rickman (Severus Snape)

Estamos en un tren.

Algo en mi interior se siente en paz al ver todas esas caras, al ver el vagón repleto, y sé que no es solo eso, si no que todo el tren está completo. El asiento justo al lado del mío está ocupado, de hecho nunca dejó de estarlo. Ese asiento es energía, es luz, es un guía en mi camino, es el amor más sincero que jamás podré sentir. Ese asiento no lo puedo describir con palabras, pero apuesto a que todos pueden ver quien está sentado ahí, pues para cada persona ese asiento está ocupado por alguien distinto. Ese asiento es vida, es una fuerza descomunal que hace que pueda con todo. Ese asiento es él. Así que, aunque miro por la ventana, y esa velocidad en la que todo pasa a veces me aterra, sé que lo crucial es que el viaje continúa, y que no importa lo duro que pueda llegar a ser, porque están ellos. Y estoy yo. Abro los ojos, volviendo a la soledad de la playa, esa playa que tanto me ha acompañado últimamente. El viento sigue su música, y yo vuelvo a escuchar al silencio en mita

"Si no puedo verte, no quiero paisajes"

Porque hay veces, que vayas donde vayas, viajes con quien viajes, veas lo que veas, nada te llena. Porque a veces las ciudades más bellas pierden todo su atractivo, porque hay momentos que nunca encuentras tu sitio. Porque en ocasiones no hay nada más bonito que ser testigo de cómo amanece, o cómo anochece. Y cambiarías el rascacielos más alto por, simplemente, tumbarte sobre la hierba mojada. Porque en ocasiones, por mucho tiempo que pases en un mismo lugar, nunca se convierte en tu hogar. Y esto sólo pasa cuando la persona a la que quieres, no te acompaña, y te sientes solo. Porque a veces y solo a veces, merece la pena estar "loco".

"Siempre"

Se usa demasiado esta expresión, en distintos contextos: "Siempre estaré ahí cuando lo necesites.", "Siempre seremos amigas.", "Siempre te amaré", y muchos más ejemplos... Me hace gracia que la gente use esa palabra, cuando es evidente que no puede, quiere ni pretende cumplir ni la más mínima parte de lo que conlleva dicha palabra. Y lo admito, yo he dicho esa grandiosa palabra, yo he dicho esas frases que mencioné al principio, pero la diferencia es clara. A quien se lo dije, sigo estando ahí cuando tiene un problema, sigo intentando ser amiga de aquellas que fallan, y sigo amando a aquel que no supo apreciar lo que tenía. No digo que no utilicéis los "Siempre", hacedlo si de verdad queréis y os esforzaréis en cumplirlos. Pero no lo digáis por decir, no prometáis cielo y estrellas cuando en realidad no seréis capaces ni de salir de casa una tarde de frío invernal para ver a tu amiga o amigo, novia o novio. No creéis ilusiones. Porque aun

Los recuerdos no están muertos;

si recuerdas de repente determinados momentos del pasado es porque necesitas devolverles la vida, de vez en cuando. Porque extrañas la sensación que tenías en aquel instante, porque quisieras inconscientemente volver a vivirlo, repetirlo una y otra vez. Puedes olvidar a alguien, pero nunca olvidarás lo que esa persona te hizo sentir.

A ti.

A la persona que está ahí. La que me habla cuando estoy mal, y cuando no. La que se preocupa. La persona que insiste en que le cuente qué ronda mi cabeza aunque yo diga un rutinario "estoy bien". A la persona que se alegra y me dice que hoy es un buen día, solo porque le he dicho que estoy bien de verdad. A la persona que me apoya incluso cuando no pido su ayuda, simplemente sabe que la necesito, y la da, sin pedir nada a cambio. A la persona que me lee tras una pantalla, aquí. La que intenta comprender qué pongo entre las líneas llenas de mis palabras confusas. Quieren decir tantas cosas, que acaban no diciendo nada. Al fin y al cabo, las palabras de una persona son prisioneras de la misma. Esa misma persona tiene la autoridad para que sus palabras salgan de ella o, en su defecto, se encierren en su interior. Ocultándole tantas, tantas cosas al mundo.. Seguramente los que leen mis palabras a través de esta página me conocen más profundamente que los que conviven conmigo d

Esperta.

Abre os ollos. Mira o sol que xa se asoma, nun novo mencer, nun novo día. Vendo este espectáculo da natureza, qué malo pode pasar? Acaso non merece a pena estar neste mundo só para ver estas paisaxes? Un mencer, un atardecer, observar o ceo nocturno cheo de estrelas e, por riba delas como a raíña dese ceo, unha gran lúa, branca, brillante, grande e oronda. E con algo de sorte ata se che pode aparecer una desas estrelas fugaces que toda persoa, xove ou maior, ansía ver cando está pasando por unha situación desesperada. Non serve de nada, ou sí. Pero nós quedámonos mais tranquilos se lle pedimos eso que ansiamos a unha estrela fugaz. Farase realidade? Quen sabe, seguro que non. Só se temos sorte, aínda que eu son da opinión de que a sorte de cada un, vaina facendo un mesmo. Paso a paso e acción tras acción. Pero volvendo ao tema. Non é mellor ver un mencer cos ollos brillantes, ledos e cheos de enerxías, que velo cuns ollos tristes e cheos de bágoas? As bágoas non che deixarán apreciar

Mensaje motivador.

Imagen
Mira a tu alrededor, toda esa gente... ¿cuándo perdiendo la sonrisa? Me pregunto qué ha cambiado desde que soñaban con ser mayores... ¿qué nos ha pasado? Sin saber cómo,  ni por qué, pasamos de ilusionarnos con los sueños, a olvidar sueños hechos meras ilusiones. Quizá hemos dejado que el miedo nos venza, no lo sé... Pero si algo está claro, es que aquello que los mantiene vivos, es desvivirnos por lo que buscamos. Cada vez que sale el sol nos despertamos, lo mismo de cada día, mes y año. Créeme, ninguna decisión es en vano. Por una vez, dejemos que suceda lo inesperado, quitémonos el velo del pasado y caminemos... Olvidemos por una vez nuestros miedos, y soñemos... ¿Cuánto hace que no cierras los ojos, y te impregnas en un mar de acordes? Observa como calan las gotas del pentagrama. Cinco líneas de papel que salen a tu encuentro. Siente cómo se apropian de ti, y déjate acariciar por su mensaje. Síguenos en este camino empedrado, atrévete a vivir a nuestro lado. Persiste, sé constan

Es más fuerte que yo

Esa sensación de vacío, de frío otoñal que cala los huesos y el alma. Ahora entiendo por qué no tengo frío cuando salgo a la calle, pues lo llevo dentro. Absolutamente todo me arranca un sollozo. Cualquier imagen o frase, de alguna manera u otra, mi retorcido cerebro busca la similitud con algún recuerdo pasado. Feliz en su momento. Muy feliz, realmente en ello radica el problema. Vuelven los mismo síntomas. Lágrimas diarias, en más o menos cantidades y a veces sin razón aparente, pensamientos que abocan a lo mismo, pocas ganas de dormir, menos ganas aún de salir a la calle. Y ya ni hablemos de estar entre gente. Vuelve a provocar estar sola, quedarse dormida llorando u otras costumbres que tenía ya olvidadas. Tenía en mente no volver a pasar por lo mismo, no de nuevo. Me había negado, me había prometido a mi misma que nunca más me iba a permitir hallarme de esta manera. Fría, pétrea e incapaz de sentir, coma las rocas que orillan el mar que me acompañará en mis pensamientos a partir

Necesito hacerlo

Es mi deber escribirte una nueva entrada, y más después de cómo me animaste ayer. ¿Qué decirte que no sepas Bruno? Te estás convirtiendo en más de lo que nunca pensé que serías. Tienes razón cuando me dices que últimamente nuestras conversaciones no son muy extensas, y el hecho de que me lo digas me demuestra que te importa, que quieres que todo vuelva a ser como antes.. " Me jode que una tía como tú a la que da gusto ver feliz esté así. Yo quiero a la Luci de antes, con la que me podía pasar horas y horas hablando sin que me diera cuenta de que pasaba el tiempo... haciéndome sonreír... " Eres increíble. No te imaginas cuánto me alegro de tenerte tan presente y tan dentro en mi vida y en mi día a día. Me alegro cada momento de tenerte ahí, porque siempre me estás apoyando, dando tu más sincero ánimo, porque sólo buscas lo mejor para mi, sólo buscas que sonría... aunque sea con tonterías. Eres una persona excelente, y cada día lo compruebo más. Da gusto saber que cuando

Ojalá olvides.

Ojalá olvides mi manera de mimarte, mi manera de hacerte sentir el único sobre la faz de la tierra. Ojalá olvides cómo te besaba, y cómo te abrazaba gritando en silencio que no me soltaras. Ojalá olvides mis tonterías, y también olvides cómo te hacía reír con ellas. Ojalá olvides el porqué de tu mirar y tu sonrisa silenciosa, si si, esa que me ponía tan sumamente nerviosa. Ojalá olvides cómo te miraban mis ojos, ojalá olvides como mi corazón te decía "te amo" a través de mis labios. Y también espero que olvides nuestras peleas de "yo te amo más". Ojalá olvides qué fue lo que te enamoró de mi en su momento. Ojalá olvides todo ese sentimiento que decías albergar en tu interior. Ojalá olvides las lágrimas que un día derramaste por mi causa. Ojalá olvides las noches en las que solo yo estaba en tus pensamientos. Ojalá olvides los párrafos que escribiste con mi persona como musa. Ojalá olvidemos las canciones que nos recordaban al otro. Ojalá nunca recuerdes nuestras

Y así

Imagen

Al completo

No lo entiendes. No te entra en la cabeza que haría cualquier cosa por ti, cualquiera. No alcanzas a comprender que el sentido de mi existencia gira alrededor de tu persona. Te limitas a vivir tu vida sin pensar que el estado de la mía depende de tus acciones. Ni siquiera eres capaz de imaginarte lo que influyes en mi. Te da igual irte, te da igual que yo tome en cuenta todos esos desplantes, todos esos detalles. Te da igual que yo me desilusione cada día, que me canse, que poco a poco vaya disminuyendo el sentimiento. Te da igual perder esto. Y no te das cuenta de que si actuaras de otra manera nada de esto pasaría. ¿Sabes lo extraño? Que ya no lloro. Nada, ni una sola lágrima. Creo que es la señal definitiva de que has acabado con todo lo que había en mi interior. Lo has arrasado al completo.

Ella.

Se sienta en una silla sabiendo que su objetivo es seguir en pie. Busca con la mirada una señal que la eleve, que la saque de la profunda tristeza en la que se siente sumida. Piensa que no se merece suerte en la vida, ni que le regalen sonrisas. No se siente merecedora de cariño alguno, ya que ella no puede devolverlo con la intensidad que siempre lo ha hecho. Pero, a la vez, se siente convertida en nada cuando ve, aunque sea por un momento, que ha sido sustituida, desplazada. La más mínima tontería, en este momento en ella torna a grandiosa catástrofe. Porque le falta un pilar. Una mesa tiene cuatro patas. Si le falta una, aunque las tres restantes sean más robustas y resistentes, igualmente queda coja. Igualmente se cae. Es más fuerte de lo que todos creen. Sonríe y se ríe a carcajadas cuando la ocasión lo apremia, cuando así lo ve necesario. En cuanto percibe ese nudo en la garganta que nos avisa de la llegada del llanto ella se acerca junto a alguien frente al cual tenga que fin

Es como el otoño

Comienza, y poco a poco los árboles se van quedando sin hojas, quedando desprotegidos ante el duro frío y la nieve del invierno que se aproxima. Porque vosotros lo veis lejos, pero yo lo veo a un paso. Porque veo como yo también me voy quedando poco a poco sin hojas, como cualquier árbol. Y en nada llega el frío invierno y yo sin nada ni nadie que puedan protegerme de el. Vuelves a estar sola, y si así llegaste hasta donde estás, será que sola no lo haces tan mal como piensas.

Como si me lloviese encima cada día

Te despiertas sin ganas de hacer nada, pero teniendo que hacerlo todo. Ya de buena mañana te invaden esos pensamientos, esos que te hacen sacar lo peor de ti, o lo mejor, tú decides. ¿Quién podrá ejercer mayor presión sobre ti que tú mismo? Y en mi caso, ¿qué única persona te cree incapaz de lograr tus metas, si no tú mismo? Tú tienes en tus manos labrarte tu futuro, construirte tu propio destino. Tienes dos opciones. Tirar la toalla y dejar que todo fluya y siga su curso, que todo se vaya al garete más bien. O poner cada lágrima y cada gota de sudor, cada bostezo y cada dolor corporal en esforzarte a conseguir lo que te propongas. Hay mucho por ganar si lo consigues, pero mucho más que perder si te rindes. El verdadero problema es que entonces llega ese momento en el que te encuentras sin fuerzas, psicológica y físicamente. Empiezas a repasar lo que has hecho para llegar hasta éste punto, lo que has pasado, lo que te has esforzado. Entonces, caes en cuenta de qué te impide el pa

B.

Y cuando pienso que he llegado al límite y siento que todo se derrumbará a mi alrededor en una milésima de segundo.. llegas tú, ofreciéndome tu mano amiga como siempre. Ofreciéndome tus palabras y gestos apoyo, diciéndome cualquier clase de tontería para hacerme soltar una sonrisa, teniendo ideas que me aparten del motivo de mi pena y así animarme. Siempre estás. Tanto si te necesito una mañana muy temprano, como si te necesito a las 4 de la madrugada, no sé cómo haces pero siempre estás, para ayudarme y animarme. Para impedir que me ponga mal sea cual sea el motivo. Para hacerme ver que no tengo porqué sentirme afligida, pues si un motivo me hace llorar tu me muestras otros diez por los que merece la pena seguir sonriendo. Y tu eres uno de esos diez felices motivos. Me alegro mucho de tenerte entre mis principales personas de confianza, de hecho creo que tenerte como mejor amigo es lo mejor que me ha podido pasar. Te agradezco ese lado "oso" que te nace cuando nos vemos, p

Anne Rice - El ladrón de cuerpos

"Y mi alma oscura es feliz otra vez porque no sabe sentirse de otra forma durante mucho tiempo y porque el dolor es un mar profundo y tenebroso en el que me ahogaría si no pilotara con firmeza mi pequeña nave por su superficie, siempre con rumbo a un sol que no saldrá jamás."

Soledad, se escribe con S de silencio, de suicida, de salida y de susurros por salvarme.

Imagen
Me pregunto cuándo fue que me quedé sola conmigo misma, cuándo fue que me quedé sola con mi mundo. Cuándo empezó a invadirme esa sensación de abandono, de no saber qué hacer, qué decir. Y lo más importante, no saber a quién recurrir. Cuándo exactamente empecé a sentir que poco a poco me iban dando la espalda, eso quiero yo saber. He estado sola muchas veces, y estoy convencida de que se está realmente bien así. No tienes a nadie como confidente, cierto. Sin embargo tampoco tienes esa pequeña desazón de fondo, preguntándote a cada rato si esa personita será de fiar. No tienes alegrías, pero tampoco disgustos. No tienes risas pero tampoco llantos, o bueno... eso no es del todo cierto. El ser humano es una especie demasiado débil, la cual necesita de compañía para poder sentirse parte viva de este mundo. Un ser humano no es capaz de estar solo durante mucho tiempo. Su nivel de autosuficiencia con respecto al ámbito social es asombrosamente bajo, por no decir nulo. Por eso, yo, que he

May R Ayamonte

Imagen
Entrad!

Busco

Día a día vivo más segura de que no busco estar al lado de alguien que me haga promesas en vano, que diga algo y que luego haga lo contrario ¿para que quiero a alguien así?. No quiero que me prometan un mundo de color rosa porque para mi el mundo tiene que estar lleno de colores y de tonalidades. Porque no busco nadie que crea difícil de conseguir, porque sé que ese alguien antes o después aparecerá, porque quiero que esa persona me abrace y que con ese simple gesto me complete, ¿busco algo demasiado raro?.  Cada persona pensará distinto, para mi eso no es raro. No busco alguien que tenga al 100% mis mismos gustos ni alguien perfecto, no. Yo busco alguien que me lleve la contraria, a quien pueda tomar el pelo sabiendo que no se enfadará y me dará la espalda, busco a esa persona imperfecta que para mi será todo lo contrario, simplemente quiero eso, porque ¿para que tener a alguien perfecto a mi lado si yo soy la persona mas imperfecta del mundo?  No soy una chica de las que vas por la

-Che cosa accadrà?

Imagen
Quando   ti vedo , sento   quel fuoco   che solo tu ,   in tutta la mia   vita,   sono stati in grado   di causare   me.   Quando   mi tocchi ,   ancora , mi   provocano b rividi , nervis .   Ora   dimmi , che cosa   farò quando   la lascio   sola ?  Quando   non possono più vedere ?   Quando   non si vuole   toccare   me? Che ne sarà   della mia anima ?   Essere vuoto , morto.   Perché   vivere solo   se il mio   cuore è pieno di   voi .

"Puedes no ser su primero, su último o su único.

Imagen
Ella amó antes y puede amar de nuevo. Pero si ella te ama ahora, ¿que otra cosa importa? Ella no es perfecta, tú tampoco lo eres, vosotros dos jamás lo seréis. Pero si ella puede hacerte reír al menos una vez, puede hacerte pensar dos veces, si admite ser humana y cometer errores, no la dejes ir y dale lo mejor de ti. Ella no va a recitarte poesía, no está pensando en ti en todo momento, pero te dará una parte de ella que sabe que podrías romper.. No la lastimes, no la cambies, y no esperes de ella más de lo que puede darte. No analices. Sonríe cuando te haga feliz, grita cuando te haga enojar y extráñala cuando no esté. Ámala con todo tu ser cuando recibas su amor. Porque no existen las chicas perfectas, pero siempre habrá una chica que será perfecta para ti. '' Bob Marley.

Ana espertou,

sentouse na cama. Tocou o chan frío cas plantas dos pés e pousounos suavemente, para que non chiase. Mirou ás súas costas e veu como o que tiña por marido roncaba aínda no outro lado da cama. Ergueuse, de novo suavemente. Apenas dormira. Camiñou devagando cara o baño e acendeu a luz, pechou a porta con coidado.  Quedou mirándose no espello. Estaba máis pálida que a neve que cubrira as rúas o pasado inverno, as súas pálpebras parecían estar caídas e tiñan unha cor violeta que non era natural. Doíanlle os labios, aínda había sangue seco neles, tocounos. Cómo lle doian. Abríu a  billa e encheu a cunca das súas mans con auga fresca. Botouna na cara. Proíalle, toda a súa pel estaba como en carne viva. Secouse con coidado de no mancarse aínda máis. Volveuse mirar ó espello pero desta vez observou os moratóns no seu pescozo e as marcas de dedos non seus ombreiros e brazos. Doían menos. Sen dúbida onte á noite concentrárase máis na cara. Abriu a porta de novo con coidado de non facer ruid

Papá.

Imagen
A veces me gustaría hablarte claramente, decirte todo lo que pienso, todo lo que se me pasa por la cabeza en cualquier momento. Sobretodo me gustaría que escucharas mis pensamientos cuando discutimos. ¡Oh cómo me gustaría! Te llevarías una grata sorpresa.. Para empezar, las cosas claras; no te aguanto, no aguanto tu forma de ser. Y no es por mal, simplemente no nacimos para entablar una conversación de más de diez minutos sin que en ésta acabemos gritando cosas que, por lo menos yo, no pienso ni creo realmente. No nacimos para vivir más de 18 años bajo el mismo techo y, sé que aunque te moleste, no sabes cómo ansío cumplirlos para echar a volar de tu nido, con destino desconocido. Estoy segura de que ser padre es algo tremendamente difícil, y sé que yo no soy una hija lo que se dice fácil de criar. Soy cabezota, contestona, con muy mala leche, orgullosa, etc etc.. No hace falta que diga que muchas de estas cualidades las saqué de ti, se sobreentiende; me temo que por ello chocamos ta

Una vida sin amor es incompleta,

pues nadie es capaz de explicar lo que un simple sentimiento puede llegar a hacer en la vida de las personas. Nada se sabe del amor hasta que se ama. Querer es inevitable, te ayuda a crecer y ayuda a que otros crezcan. A veces las tristezas tienen que ver con las personas que se van y eso duele. En esos momentos juramos no volver a encariñarnos con nadie más y desde que conocemos a otras personas especiales olvidamos esa promesa que nunca llegaremos a cumplir. Y así es cómo vamos dejando huellas en el corazón de las personas y cómo éstas, a su vez, dejan huellas en el nuestro. Cuando alguien se va lloramos porque el corazón nos pide a gritos esas lágrimas, esas pataletas, para aliviar un poco el dolor que estamos sintiendo. No obstante, cuando nosotros nos marchemos, en algún rincón del mundo habrá alguien que llorará por el simple, pero a la vez complejo hecho, de que ellos también nos quisieron.